Bu müsabakanın iki tarafı var. İsmail atılana kadar ve İsmail atıldıktan sonraki kısım… Bu oyunlar istikrar oyunu…
İşin hem savunma hem hamle tarafında maç boyunca dengeyi elden kaçırmamak lazım.
Fenerbahçe 11’e 11’ken daima oyunun içerisindeydi. Hatta çeşidi atlamaya yakın taraf olarak rakibini daima baskı altına almaya çalıştı.
Fakat F.Bahçe’nin bir kasveti var: Hamle etkinliğinde şimdi istediği noktada değil. Baskı var ancak verimlilik yok.
Bu tıp oyunlar tekrar ederse bilhassa işin kanat bekleri ve ön kanat atakçılarının verimsizliği Fenerbahçe’de çok konuşulacak.
İsmail atıldıktan sonra durum elbette değişti. Uzatmanın son dakikasına kadar büyük bir uğraş azmi ortaya çıktı lakin müddet uzadıkça doğal olarak eksik kalmanın acısı da son dakikalarda görüldü.
Valencia’nın penaltısı gol olsaydı kesinlikle daha farklı bir düzeye gelebilirdi F.Bahçe.
En azından rakibinin hem skor hem de çaba olarak gerisinden koşmak yerine oyunu istikrarda tutma kanısı ön plana çıkabilirdi.
Ama oyun istikrarını kuracak golü yahut golleri bulamayınca sonuca katlanmaktan öteki bir şey olmuyor…
Kaleci Bushchan maçın adamı oldu. Bu çeşitte imzası var. Fenerbahçe hem başladığı 11’le hem bitiriş oyuncularıyla alanda birçok şeyi denemeye çalıştı.
Özellikle de forvet oyuncularında arayış hâlâ devam ediyor üzere görünüyor.
Bu tipi bir kenara bırakalım, işin bu tarafını oturtması çok kıymetli zira bu kadar çok forvetin olduğu yerde doğal olarak başlar da karışıyor.
F.Bahçe oyun olarak tahminen düşündüklerini kısım bölüm ortaya koydu. Dönem içinde de daha üstüne koyacak fakat en değerli şey tekrar şöyle göründü:
İdeal takım için her mevkide yanlışsız oyuncuyu ve hakikat durumları seçebilmek…